Horror Scenario Buitenhof (fictie)

Is het park Buitenhof verkocht!

Het is 29 maart 2019, het gonst op park de Buitenhof in Flevoland, van het nieuws dat een projectontwikkelaar uit Zeeland het park heeft gekocht. Op de sociale media wordt er uitgebreid over bericht, de WhatsApp groepen en contacten staan onder hoogspanning. De een weet nog meer als de ander en spreekt zijn verontwaardiging daar over uit, is het bestuur nu helemaal gek en hoe komen ze erbij dat zonder deelnemersbevraging te doen? Is er nog wat aan te doen of staan ze voor een voldongen feit en hebben ze het maar te accepteren.

Het begon allemaal een jaar eerder toen de plannen voor het uitbreiden van de haven met omgeving door de gemeente werd gepubliceerd. Jaren hadden deze plannen in de kast gelegen en waren uiteindelijk door een faillissement niet door gegaan. Toen zich de heer de Cees de Jonge, van de projectontwikkelaar uit Zeeland, zich bij de gemeente melde werd hij met enthousiasme binnen gehaald. De oude plannen werden opnieuw ter tafel gebracht en er werd uitgebreid over gediscussieerd, uiteindelijk werd er een compromis bereikt wat de ontwikkelaar de mogelijkheid zou bieden per direct het haventerrein opnieuw in te richten en daar appartementen en horeca op te vestigen. Daarnaast zou de gemeente zich coulant opstellen als de projectontwikkelaar zijn plan zou kunnen uitbreiden met een groot aantal bungalows op de Buitenhof, op dat moment was dat nog een utopie omdat de ontwikkelaar nog geen contact met het bestuur van de beheersstichting van de Buitenhof had gehad. Wel had hij zich laten informeren dat de beheersstichting gerechtigd was om als verkoper van park de Buitenhof op te treden.

In de weken daarop zocht hij contact met het bestuur en maakte een afspraak om de mogelijkheden met hen te bespreken. Voor het eerste gesprek werd het bestuur van het park, door Cees de Jonge, in restaurant de Watertoren in Nieuw Leusen uitgenodigd. In het restaurant met het schitterende uitzicht werd het bestuur met hun partners een diner aangeboden, onder dat diner informeerde de Jonge langs zijn neus weg wat de plannen voor het park waren en of er mogelijk infrastructurele problemen waren. Hij meende dat van de gemeente vernomen te hebben. Er waren op het park verschillende voornemens tot het verbeteren van de infrastructuur op het park, maar de bestuurders hielden dat voor zich om niet direct alle kaarten op tafel te leggen. De Jonge memoreert dat het beheren van een park met gebruikmaking van vrijwilligers een tijdrovende zaak is, waar men nooit de waardering voor krijgt die zou moeten. Daarnaast zegt hij te vinden dat het persoonlijk risico wat bestuurders in dat geval lopen, niet in verhouding staat tot de vrijwilligheid. Minimaal zou daar toch een vergoeding tegenover dienen te staan, de bestuurders zitten meewarig te knikken maar weten dat er een vergoeding niet gegeven zal gaan worden. De Jonge laat brochures zien van bungalow parken en recreatie parken die hij de laatste jaren gerealiseerd heeft. Een aantal is in samenwerking gegaan met de vroegere eigenaar zo verhaalt hij, doch allen zijn er op vooruit gegaan. Natuurlijk hebben betrokken bestuurders een vergoeding voor hun inzet en hulp van uitvoering verkregen en zijn zij nu nog zijdelings bij de parken betrokken. Hij spiegelt een financieel aanbod voor dat aanmerkelijk hoger ligt als dat een van de aanwezige bestuurders voor mogelijk had gehouden, nadeel zou wel zijn dat het gehele eigenaarschap bij zijn bedrijf zou komen te liggen. Alleen in de uitvoering van het beheer kan of mag het bestuur raadgevend hulp geven en/of voorstellen doen. De verdere avond wordt er niet meer over zijn voorstellen gepraat, na een uitgebreid na diner in de bar van het restaurant nemen de bestuurders afscheid van de heer Cees de Jonge. In de limousine, die de heer Jonge gezonden had om hen te halen en te brengen, praten de bestuurders geanimeerd na ….. Heeft een vervolg!